“บางครั้งผู้หญิงเพียงต้องการร้องไห้เพื่อให้ได้ร้องไห้เท่านั้น” . เฉกเช่นเดียวกับสายน้ำกระซิบเรียกเราให้ไปหายามค่ำคืน เฉกเช่นเดียวกับทุ่งหญ้าเว้าวอนให้เราถอดรองเท้า ก้าวลงไปย่ำเหยียบ เฉกเช่นเดียวกับเปลวเทียนอ้อนวอนให้เราจุดมัน ยามแสงสว่างดับวูบหาย เรื่องราวก็เรียกร้องที่จะถูกเล่าขานเช่นกัน . ผู้หญิงห้าคนที่เป็นตัวเอกของ อ่อนโยนหนักหนาคือราตรีล้วนแล้วแต่เป็นนักเล่าเรื่อง . โยโกะ โอโนะ เป็นศิลปิน นักดนตรี นักเขียน เธอเล่าเรื่องราวของชีวิตในแวดวงศิลปะ ผ่านความนิ่งเฉยบนเวที ระหว่างเชื้อเชิญคนดูให้ขึ้นมาตัดเสื้อผ้าของเธอ / มาริลิน มอนโร เป็นนักร้อง กวี เรารู้จักเธอในฐานะดาวจรัสแสงแห่งฮอลลีวูด เธอเล่าเรื่องราวของชีวิตตัวเองด้วยการสวมบทบาทเป็นตัวละครที่คนอื่นเขียน / เซลดา แซร์ เป็นนักเขียน นักบัลเลต์ และศิลปิน เธอเล่าเรื่องราวของชีวิตด้วยท่วงท่าลีลา ปลายเท้าจดปลายนิ้ว เล่าชีวิตด้วยการใช้ชีวิต / โดโรธี ปาร์กเกอร์ เป็นนักเขียนบทละคร และบทความ เธอเล่า เพราะนั่นเป็นอาชีพ เล่าไปบ่นไป จิกกัดคนฟัง คนอ่านเพื่อนร่วมวงการ มือหนึ่งคีบบุหรี่สลับพิมพ์ดีดเสียงดังต๊อกแต๊ก / เวอร์จิเนีย วูล์ฟ เป็นนักเขียน เธออาจปฏิเสธวรรณกรรมที่เล่าเหตุการณ์ตามขนบ แต่เธอก็ใช้หน้ากระดาษ ถ่ายทอดเรื่องราวอันสลับซับซ้อน เจ็บปวด ลิงโลด พิศวง __ ข้อมูลหนังสือ • อ่อนโยนหนักหนาคือราตรี • ผู้เขียน: ภาณุ ตรัยเวช • จำนวน 3 เล่มในหนึ่งเซ็ต เนื่องจากไม่ต้องการให้เล่มหนาและหนักเกินไปในการอ่าน (รวม 3 เล่ม 464 หน้า) • ขนาด 12 x16.5 cm • พิมพ์ครั้งที่ 1 — เมษายน 2565 • ISBN: 9786168166437 __ #อ่อนโยนหนักหนาคือราตรี #ภาณุตรัยเวช #PSPublishing